We leven in een tijd met weinig perspectief en veel helden. Ik zou ook kunnen zeggen dat we in goddeloze tijd leven met bergen godenzonen en -dochters. Speciaal in deze tijd, tonen onze helden of godenkinderen zich veelvuldig. Het wordt ook wel de sportzomer genoemd. Het is bijzonder om te zien hoe het ene sport evenement het andere opvolgt en hoe de supporters hun idolen volgen en volledig op gaan in de spanning van het moment. Het is ook wel bijzonder om te zien hoe winst en verlies door de volgelingen geuit wordt.

Hoe zo weinig perspectief? Langs allerlei kanten ervaren we dat onze toekomst niet zeker is; economisch weten we niet waar we aan toe zijn. De Brexit maakt beleggers onderzoeker wat zich openbaart in koersdalingen, mensen willen al geld toeleggen op staatsleningen, ook wel negatieve rente genaamd en we de meeste onder ons hebben niet de indruk dat de banken nu zo veel beter bezit zijn, als voor de banketcrisis. Geen wonder dat mensen zich onzeker voelen.

Vroeger hadden we, speciaal voor de moeilijke momenten, een god die zo leeg was, dat hij alle ruimte had voor ons, arme sloebers. Het leven was zwaar, maar na dit bestaan, wachtte een waar paradijs, mits je goed leefden. De onzekerheid voor morgen werd opgevangen voor zekerheid voor onvermogen. Nu zijn we elke vorm van zekerheid kwijt.

Onze helden van vandaag zijn niet te vergelijken met de helden van de oude grieken, deze konden ten minste nog een goddelijke status verkrijgen, in de vorm van onsterfelijkheid. Deze helden zette zich ook in voor stad en stadstaat. Onze helden staan voor vermaak.

Onze helden staan echter wel degelijk voor hoop. Ze roepen het verlangen op, net zoals zij te zijn. Iets wat zeker voor kinderen en hun ouders zal spelen. Goede prestaties in de sport of de muziek zijn de enige weg uit de ellende van vandaag. Het is de enige manier om een betere toekomst te genereren. Goede scholing biedt geen garantie meer, hoogstens een voorwaarde. De helden lijken immuun voor de angst van morgen en iedere volgeling ervaart die zorgeloosheid wanneer hij zijn held adoreert.

Ik kan niet de indruk onderdrukken dat onze brood en spelen niet de functie kennen van de oude Romeinen, het was toen wellicht ook afleiding, maar het gaf vooral een adrenaline kick. Het is maar de vraag of onzeker waren over hun toekomst, zij konden immers nog altijd de goden gunstig stemmen en zo het lot een beetje naar hun hand zetten. Een mogelijkheid die ons volledig ontnomen is.