Opgeruimd staat netjes
09/10/12 13:26
Ik sta er wat bedenkelijk voor deze dagen. Hoognodig moet het één en ander worden opgeruimd in huis. Het balkon is al gedaan, oude plantjes weg, vloer schoongemaakt, bloempotten leeg en klaar voor nieuwe plantjes die de winter kunnen doorstaan. Heerlijk is dat. En dat verwondert mij. In huis werkt het precies zo. Opruimen is heerlijk nieuwe dingen kopen ook. Het is een wonderlijke cyclus, die zo nu en dan eens expliciet duidelijk wordt. Het is heerlijk om oude kleren weg te gooien en zo de kast op te ruimen. En dan is het heerlijk om nieuwe kleren te kopen waarmee de kast weer vol is. In huis de boel opruimen, papieren sorteren en weg doen wat weg kan. Boeken in de kast rubriceren en alles is weer aan kant. Boeken die teveel zijn, gaan naar de boekenkast in de kelder of verdwijnen in een doos en dan is er in de opgeruimde kast weer ruimte voor nieuw. Oh ja, de kussens op de bank - we hebben een bank met losse kussens - deze moeten regelmatig even opgeklopt en rechtgezet worden, maar als ik ga zitten, dan worden ze gevouwen, gedeukt en verschoven, want dan zit de bank veel lekkerder.
Wat is dat toch, dat het bestaande moet verdwijnen en plaats moet maken voor iets nieuws? De auto blijft overigens heel lang nieuw, hoewel ook deze natuurlijk regelmatig uitgeruimd en gepoetst moet worden. Wanneer je dit opruimen en vervangen op een afstandje bekijkt, dan is er niet zo veel verschil tussen dat wat verdwijnt en dat wat het vervangt. We doen over het algemeen wel ons best om de zaken pas te vervangen als ze kapot zijn, maar toch, waarom voelen beide processen, het opruimen zowel als het opnieuw in bezit hebben zo goed?
Ik kan me er nog wel iets bij voorstellen dat opruimen goed voelt, omdat het fysieke arbeid is, die een zichtbaar resultaat oplevert. Zeker wanneer er reeds een kleine ergernis vanwege de zooi is ontstaan. Dode plantjes op het balkon is immers geen fijn gezicht en als het dan opgeruimd is, dan heb je echt eer van je werk. Er komt echt iets uit mijn handen, wat ik toch wel een fijn gevoel vindt. Een gevoel dat ik herken als ik iets maak achter de naaimachine of aan de werkbank. Gek genoeg is dit een gevoel van voldoening dan vaak groter is dan wanneer ik denkwerk heb verzet. Op vakantie waren we getuigen van het plukken van de druiven voor de wijnbouw en zelfs het zien van deze arbeid geeft energie en voldoening, het zet aan tot mee willen doen, wat is dat toch?
Misschien is dit wat Arendt met de voldoening bedoelt die gepaard gaat met Arbeid en Handelen. In de arbeid, alles wat met de primaire levensbehoefte te maken heeft, zoals het verbouwen van groenten, het maken van kleding, het bakken van brood, kortom dat cyclische proces van activiteiten die nodig zijn om producten die beperkt houdbaar zijn en nodig voor het dagelijks leven te produceren is de voldoening het grootste. In het handelen creëert een mens iets nieuws wat weer voldoening geeft. Handelen creëert dat wat er nog niet eerder was, het is een klein wonder. Uiteraard doe ik dat ook met een tekst als deze, maar fysieke handenarbeid geeft mij vaak meer voldoening, dan het bedenken van een tekst. Samen denken, zoals vanavond geeft ook voldoening, zeker als er iets nieuws ontstaat. Ik moet dan wel dat nieuwe documenteren, zodat ik het niet kan vergeten, zodat ik het me - als ik het nodig vind - kan herinneren. Ik wordt hier niet lijflijk aan herinnerd als ik om mij heen kijk, ik moet dat opzoeken of me herinneren.
Een nieuwe gedachte is echter iets heel anders dan een zelfgemaakte bodywarmer of een keukentrolley. Zelfs liedjes voor een bruidspaar lijken meer voldoening te geven dan nieuwe gedachten. Is dit omdat nieuwe gedachten zo gewoon zijn of omdat het zo moeilijk is om dit te delen met de wereld, wat Arendt het openbaren noemt van jezelf? Toch zijn er gemiddeld genomen minder mensen die mijn opgeruimde balkon zien, dan mensen die de producten van mijn denken meemaken.
Misschien moet ik mijn denken ook eens opruimen. Moet ik eens gaan struinen in mijn hoofd en in alle media waarin ik mijn gedachten heb opgeslagen om zo oude gedachten op te ruimen en ruimte te maken voor nieuwe ideeën. Om eens terug te zien wat ik eerder bedacht heb en wie weet bedenk ik dan wel weer wat nieuws. En zo niet, dan is mijn denken in ieder geval - net als mijn huis - ook eens opgeruimd. En opgeruimd staat netjes en biedt ruimte voor iets nieuws.
Wat is dat toch, dat het bestaande moet verdwijnen en plaats moet maken voor iets nieuws? De auto blijft overigens heel lang nieuw, hoewel ook deze natuurlijk regelmatig uitgeruimd en gepoetst moet worden. Wanneer je dit opruimen en vervangen op een afstandje bekijkt, dan is er niet zo veel verschil tussen dat wat verdwijnt en dat wat het vervangt. We doen over het algemeen wel ons best om de zaken pas te vervangen als ze kapot zijn, maar toch, waarom voelen beide processen, het opruimen zowel als het opnieuw in bezit hebben zo goed?
Ik kan me er nog wel iets bij voorstellen dat opruimen goed voelt, omdat het fysieke arbeid is, die een zichtbaar resultaat oplevert. Zeker wanneer er reeds een kleine ergernis vanwege de zooi is ontstaan. Dode plantjes op het balkon is immers geen fijn gezicht en als het dan opgeruimd is, dan heb je echt eer van je werk. Er komt echt iets uit mijn handen, wat ik toch wel een fijn gevoel vindt. Een gevoel dat ik herken als ik iets maak achter de naaimachine of aan de werkbank. Gek genoeg is dit een gevoel van voldoening dan vaak groter is dan wanneer ik denkwerk heb verzet. Op vakantie waren we getuigen van het plukken van de druiven voor de wijnbouw en zelfs het zien van deze arbeid geeft energie en voldoening, het zet aan tot mee willen doen, wat is dat toch?
Misschien is dit wat Arendt met de voldoening bedoelt die gepaard gaat met Arbeid en Handelen. In de arbeid, alles wat met de primaire levensbehoefte te maken heeft, zoals het verbouwen van groenten, het maken van kleding, het bakken van brood, kortom dat cyclische proces van activiteiten die nodig zijn om producten die beperkt houdbaar zijn en nodig voor het dagelijks leven te produceren is de voldoening het grootste. In het handelen creëert een mens iets nieuws wat weer voldoening geeft. Handelen creëert dat wat er nog niet eerder was, het is een klein wonder. Uiteraard doe ik dat ook met een tekst als deze, maar fysieke handenarbeid geeft mij vaak meer voldoening, dan het bedenken van een tekst. Samen denken, zoals vanavond geeft ook voldoening, zeker als er iets nieuws ontstaat. Ik moet dan wel dat nieuwe documenteren, zodat ik het niet kan vergeten, zodat ik het me - als ik het nodig vind - kan herinneren. Ik wordt hier niet lijflijk aan herinnerd als ik om mij heen kijk, ik moet dat opzoeken of me herinneren.
Een nieuwe gedachte is echter iets heel anders dan een zelfgemaakte bodywarmer of een keukentrolley. Zelfs liedjes voor een bruidspaar lijken meer voldoening te geven dan nieuwe gedachten. Is dit omdat nieuwe gedachten zo gewoon zijn of omdat het zo moeilijk is om dit te delen met de wereld, wat Arendt het openbaren noemt van jezelf? Toch zijn er gemiddeld genomen minder mensen die mijn opgeruimde balkon zien, dan mensen die de producten van mijn denken meemaken.
Misschien moet ik mijn denken ook eens opruimen. Moet ik eens gaan struinen in mijn hoofd en in alle media waarin ik mijn gedachten heb opgeslagen om zo oude gedachten op te ruimen en ruimte te maken voor nieuwe ideeën. Om eens terug te zien wat ik eerder bedacht heb en wie weet bedenk ik dan wel weer wat nieuws. En zo niet, dan is mijn denken in ieder geval - net als mijn huis - ook eens opgeruimd. En opgeruimd staat netjes en biedt ruimte voor iets nieuws.
blog comments powered by Disqus